Weggaan en Arriveren

En dan is het zover. Je hebt al je voorbereidingen getroffen en afscheid genomen van je vrienden en familie. En dan loop je over Schiphol met je backpack en een nerveus gevoel in je onderbuik omdat je niet weet wat er hierna komt. Nouja, je weet dat je zo'n vierendertig uur in het vliegtuig moet gaan zitten en dan arriveert in een stad van 1,4 miljoen inwoners. Hopelijk met wat slaap achter de rug in het vliegtuig en alle bagage intact. Je hebt je hostel geboekt en weet dat je niet lang zult blijven in Auckland. Als je in een grote stad had willen zitten was je wel in Amsterdam gaan wonen.

Een lichte hoeveelheid vlinders zijn altijd aanwezig in mijn onderbuik als ik een reis onderneem. Hoe lang of kort die reis ook is, het is de onbekendheid van een nieuwe plek, met nieuwe mensen en een onbekende omgeving die de lichte spanning opwekt. Zelfs ik, met al mijn lijstjes en voorbereidingen, weet natuurlijk niet wat er gaat gebeuren de komende maanden. Ik heb een visum die mij de mogelijkheid geeft om in dit geweldige land te wonen, werken en reizen voor twaalf maanden. Ik kan dit stukje land zo'n beetje aan de andere kant van de wereld, zo ver weg als maar kan van Nederland, een thuis noemen voor een jaar. Hoewel ik een vaag plan heb voor de eerste maand en een semi-idee van hoe ik zou willen dat de aankomende maanden eruit gaan zien, heb ook ik geen glazen bol die mij verteld wat er gaat gebeuren. Maar ik denk dat dat een nieuw avontuur zo aantrekkelijk maakt. Als ik het allemaal al weet, waarom zou ik dan nog gaan?

Maar het punt is natuurlijk niet alleen op avontuur gaan. Dus als ik niet weet wat er gaat gebeuren en niet alleen op avontuur wil, wat is het punt dan? Dat is iets wat ik me ook al afvraag voor een aantal maanden sinds ik dit heb ondernomen. Ik vraag het me al jaren af, aangezien mijn intuïtie al zo'n tien jaar schreeuwt om naar dit land te gaan. Dus wat is het punt? Voor nu: omdat ik het wil en omdat het kan, om het simpel en recht voor z'n raap te zeggen. Ik heb hard gewerkt om de tijd en fondsen te creëeren die mij de vrijheid geven om dit te kunnen ondernemen.

En zo voelde het ook tijdens de laatste vlucht. Een gevoel van vrijheid en kansen dat ik nog niet eerder had gevoeld. Niemand die mij kent, niemand die ik ken en niemand om überhaupt rekening mee te houden. Natuurlijk zijn geen van die dingen slecht. Juist vind ik het niet meer dan fijn om tijd door te brengen met bekenden, met mijn familie en vrienden. Maar als iemand die soms teveel geeft om de mening van een ander (zoals de meesten van ons vast doen) is het ook goed om jezelf in het diepe te gooien (als je kan zwemmen dan) en te kijken waar je uitkomt als je geheel op jezelf aangewezen bent. Als je iets doet voor jezelf, los van anderen, hoe moeilijk het ook is om afscheid te nemen en de mensen van wie je houdt een jaar niet te zien.

Maar ik denk dat ik geleerd heb dat je in het leven vaak keuzes moet maken tussen twee paden. Als je het ene pad neemt, kan je niet de andere nemen. Dit klinkt logisch natuurlijk, maar het wordt een stuk moeilijker als je moet kiezen tussen je vrienden en familie zien en bij ze zijn maar het verlangen van reizen in jezelf negeren, of andersom. Wel zeker weet ik dat je niet alles in je leven kan doen en moeilijke keuzes moet maken. Als iets voelt alsof je het moet doen, dan is dat waarschijnlijk de goeie keuze, hoe lastig ook.

En het punt van deze blog? Nou, als je mijn familie en vrienden bent dan is het punt om je up-to-date te houden van mijn avonturen. Ik wil zo graag alles delen, maar ik denk dat een gecentraliseerde plek beter is voor wie interesse heeft dan allemaal individuele appjes de hele tijd.

Mocht je een vreemde zijn die deze blog tegenkomt en mijn avonturen wil volgen: wat leuk! Misschien ben je zelf aan het onderzoeken of een Working Holiday Visa wat voor jou is en kan ik je inspireren of aanmoedigen met mijn ervaringen!

Voor nu: bedankt voor het lezen en ik ben snel terug om verder te rapporteren over mijn avonturen.

Heel veel liefs,

Jenna.